کد مطلب:161261 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142
قیام توابین
وقتی امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند، شیعیان كوفه با یكدیگر ملاقات كرده، اظهار ندامت و پشیمانی نمودند و دریافتند كه خطای بزرگی را مرتكب شده اند؛ زیرا حسین بن علی علیه السلام را به شهر و دیارشان دعوت كردند، ولی او را اجابت نكرده و یاری ننمودند، تا اینكه به شهادت رسید. دانستند كه این گناه بخشیده نخواهد شد و این لكه ی ننگ از دامان آنان شسته نمی شود، مگر با كشته شدن كشندگان آن حضرت، كه آنها را كیفر داده و به قتل برسانند هر چند در این راه كشته شوند.
در كوفه پنج نفر بودند كه از بزرگان شیعه محسوب می شدند. سلیمان به صرد خزاعی، مسیب بن نجبه ی فرازی، عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی، عبدالله بن وال تمیمی، رفاعة بن شداد بجلی كه تمام این پنج نفر از برگزیدگان اصحاب علی علیه السلام بودند. اینان در
خانه ی سلیمان بن صرد خزاعی اجتماع كردند [1] و هم پیمان شدند تا دست به قیام علیه امویان بزنند. آغاز تصمیمشان در سال 61 سال هجری بود، لكن زمان نهضت را در سال 65 قرار دادند. در این مدت با جذب افراد به گروه خویش و تهیه ی سلاح و فراهم كردن امكانات نهضت، پس از مدتی سازماندهی مخفیانه، سرانجام با جمعیت 4000 نفری قیام كردند. [2] .
بعد از جلسه ای كه در خانه ی سلیمان بن صرد خزاعی تشكیل شد، نامه هایی به مدائن و اهل بصره نوشته شد كه شیعیان آنجا نیز اعلام آمادگی كردند. [3] مردم حجاز و مردم شام نیز بیعت نمودند. [4] در زمانی كه مردم كوفه به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی در تهیه ی وسائل و ادوات جنگی بودند و خود را آماده می كردند، خبر رسید كه یزید بن معاویه هلاك شد. [5] .
گروه زیادی از مردم دعوت سلیمان بن صرد خزاعی را لبیك گفته و آماده ی قیام شدند. از طرفی عبیدالله بن زیاد در بصره و كوفه كسی را نتوانست بر بیعت خود جلب كند و لذا حكومت وی ناتمام ماند.
لشكر 4000 نفری قیام توابین، بر سر تربت سیدالشهداء علیه السلام رفته و پس از زیارت قبر امام و گریه ها و ناله ها، با خدا چنین راز و نیاز كردند كه: پروردگارا! ما پسر دختر پیغمبرمان را بی یاور گذاشتیم. گذشته ی ما را ببخشای، توبه ما را بپذیر كه تو توبه پذیر و مهربانی؛ بر حسین و یاران صدیق او درود فرست. ما تو را شاهد می گیریم كه بر همان راه و هدفی هستیم كه آنان جان باختند. پس اگر ما را نبخشایی و رحم نكنی، از زیانكاران خواهیم بود.
آنان چون علت فاجعه ی كربلا را حكومت یزید می دانستند، از همانجا رو به شام كرده و به عین الوردة آمدند كه در آنجا برخورد شدیدی با سپاه شام داشتند. پس از چندین روز نبرد سخت، سرانجام سران نهضت توابین از جمله سلیمان بن صرد خزاعی كه در آن هنگام 93 سال از عمرش می گذشت، به شهادت رسیدند. [6] .
در كوفه پنج نفر بودند كه از بزرگان شیعه محسوب می شدند. سلیمان به صرد خزاعی، مسیب بن نجبه ی فرازی، عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی، عبدالله بن وال تمیمی، رفاعة بن شداد بجلی كه تمام این پنج نفر از برگزیدگان اصحاب علی علیه السلام بودند. اینان در
خانه ی سلیمان بن صرد خزاعی اجتماع كردند [1] و هم پیمان شدند تا دست به قیام علیه امویان بزنند. آغاز تصمیمشان در سال 61 سال هجری بود، لكن زمان نهضت را در سال 65 قرار دادند. در این مدت با جذب افراد به گروه خویش و تهیه ی سلاح و فراهم كردن امكانات نهضت، پس از مدتی سازماندهی مخفیانه، سرانجام با جمعیت 4000 نفری قیام كردند. [2] .
بعد از جلسه ای كه در خانه ی سلیمان بن صرد خزاعی تشكیل شد، نامه هایی به مدائن و اهل بصره نوشته شد كه شیعیان آنجا نیز اعلام آمادگی كردند. [3] مردم حجاز و مردم شام نیز بیعت نمودند. [4] در زمانی كه مردم كوفه به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی در تهیه ی وسائل و ادوات جنگی بودند و خود را آماده می كردند، خبر رسید كه یزید بن معاویه هلاك شد. [5] .
گروه زیادی از مردم دعوت سلیمان بن صرد خزاعی را لبیك گفته و آماده ی قیام شدند. از طرفی عبیدالله بن زیاد در بصره و كوفه كسی را نتوانست بر بیعت خود جلب كند و لذا حكومت وی ناتمام ماند.
لشكر 4000 نفری قیام توابین، بر سر تربت سیدالشهداء علیه السلام رفته و پس از زیارت قبر امام و گریه ها و ناله ها، با خدا چنین راز و نیاز كردند كه: پروردگارا! ما پسر دختر پیغمبرمان را بی یاور گذاشتیم. گذشته ی ما را ببخشای، توبه ما را بپذیر كه تو توبه پذیر و مهربانی؛ بر حسین و یاران صدیق او درود فرست. ما تو را شاهد می گیریم كه بر همان راه و هدفی هستیم كه آنان جان باختند. پس اگر ما را نبخشایی و رحم نكنی، از زیانكاران خواهیم بود.
آنان چون علت فاجعه ی كربلا را حكومت یزید می دانستند، از همانجا رو به شام كرده و به عین الوردة آمدند كه در آنجا برخورد شدیدی با سپاه شام داشتند. پس از چندین روز نبرد سخت، سرانجام سران نهضت توابین از جمله سلیمان بن صرد خزاعی كه در آن هنگام 93 سال از عمرش می گذشت، به شهادت رسیدند. [6] .
[1] كامل ابن اثير ج 4، ص 158.
[2] انصار الحسين، ص 205 - تاريخ طبري ج 7، ص 34 تا 38 - كامل ابن اثير ج 4، ص 158.
[3] همان، ص 161.
[4] بحارالأنوار، ج 45، ص 353.
[5] وي در نيمه ي ماه ربيع الاول سال 64 به هلاكت رسيد. (تاريخ الخلفاء، ص 209).
[6] حياة الامام الحسين عليه السلام ج 3، ص 450 - كامل ابن اثير ج 4، ص 180 الي 185.